Od Colei- c.d. Rohusayego ,,Przybycie na Wyspę"

POPRZEDNIE OPOWIADANIE

Podróż zdawała się trwać dobrych kilka godzin, w czasie których co chwila przekraczałam granicę Krainy Morfeusza, kołysana do snu przez tętent kopyt mojego nowego towarzysza i szum wiatru targającymi tymi nielicznymi kosmykami włosów, które wystawały mi spod kaptura. Trzeba przyznać, że środki odurzające, jakie zaaplikowano mi jeszcze w Elyne też się do tego przyczyniły, gdyż wciąż jeszcze musiałam dobrze się zastanowić, aby utwierdzić się, że otaczający mnie świat nie był jedynie wytworem mej wyobraźni. 

***

Po jakimś czasie poczułam, że Kita Homasz ostro hamuje, więc powoli podniosłam się do pozycji w pełni wyprostowanej.

-Już jesteśmy?- spytałam, ocierając oczy wierzchem dłoni.

-Owszem.-potwierdził.- Widzisz tamtego sfinksa na wzgórzu?- spytał, wskazując ledwie widoczną z tej odległości skrzydlatą postać.

-Tak, czy to jedna z tych istot, o których mi mówiłeś?

-Zgadza się, z tego, co udało mi się ustalić przybył tu zaledwie parę dni temu. 

-Rozumiem, sądzisz, że ktoś tak wysoko postawiony jak strażnik świątynny będzie chciał porozmawiać z kimś tak zwyczajnym jak ja?

-Zawsze warto spróbować.- to mówiąc, podążył parę kroków naprzód.

-Nie obraź się, ale wydaje mi się, że będzie lepiej, jeśli w trakcie rozmowy z nim, będę stać o własnych siłach.

-M się rozumieć.- rzekł, schylając się, aby ułatwić mi zejście.

-Wiesz, że nie musisz tego robić za każdym razem?- spytałam, lądując na ziemi.

-Jasne, ale tak zostałem wychowany i tak mi zostało do tej pory.

-Skoro tak...

Tylko tyle zdążyłam mu odpowiedzieć, gdy ze wzniesienia, doszło mnie jedno słowo:

-Witajcie.

-Witaj, wierny strażniku.- odparłam, kłaniając się lekko.- Na imię mi Coela, niedawno zostałam tu przywieziona ze swojego rodzinnego kraju, oddalonego, jak się domyślam, o wiele kilometrów i chciałabym poznać choć część tajemnic tej Wyspy. Mam nadzieję, że mogę liczyć na Twoją pomoc w tej sprawie.

< Rohusaya?>

Od Rohusayego- CD Coeli ,,Przybycie na Wyspę"

POPRZEDNIE OPOWIADANIE

Wyszedłem powoli z mojej jaskini, a kiedy przestąpiłem jej próg przystanąłem spoglądając w górę. Na wiecznie ciemnym niebie prezentowały się dwa ogromne księżyce rzucające wokół jasne blade światło. Oprócz nich po nocnym nieboskłonie spadały co chwilę gwiazdy tnąc powietrze swoimi ognistymi ogonami, a nieskończone ich piękne konstelacje piętrzyły się niby jakiś skomplikowany wzór na niemal czarnym materiale. Tak niesamowite otoczenie sprawiło, że postanowiłem zamieszkać tutaj, wśród samotności i ciszy, daleko od Świątyni, której teraz miałem bronić. Wewnątrz mnie tworzyło się coś dziwnego, właściwie mi obcego- frustracja. Czy Teskariotolis zdołał się obronić? Czy moi bracia mogą dalej żyć wśród radości razem z Białym Ludem i Królewskimi Smokami? Zastanawiało mnie to czy zeszły z chmur na pomoc swoim poddanym. Zapewne tak. Szanowałem te istoty, choć nigdy nie ujrzałem ich na oczy i byłem pewny, że w razie takiego zagrożenia dla Pomnika nie zapomniały o swoich obowiązkach. Ile Bladych Istot zginęło w tej napaści? Ile Strażników? Ile tych...naukowców? 

Machnąłem ze świstem ogonem nadal spoglądając w niebo, płynąc myślami do mojej planety, Darmy. Teskariotolis musiał być bezpieczny. Oni nie dopuściliby najeźdźców do Ksiąg i Pomnika. Cóż, ta nadzieja trzymała mnie w ryzach. Świątynia wraz z jej tajemnicami, dawno zapomnianymi i czczonymi elementami historii Darmy była dla mnie niemal świętością. Gdybym dowiedział się o jej zagładzie czy splądrowani, oni by mnie nie powstrzymali. Ujawnił by się mój dawno zapomniany gniew i nic nie powstrzymałoby mnie przed opuszczeniem tego przeklętego miejsca

Po firmamencie przemknęła kolejna, wyjątkowo jasna gwiazda. Mój wzrok podążył jej śladem zastanawiając się jak długo będę musiał tu żyć. Do końca moich dni? Nie. Muszę zdobyć informacje na temat mojego domu. Ale powoli, jeszcze dużo czasu. Trzeba to przemyśleć.

Kolejną sprawą były nękające mnie myśli na temat Świetlistej Drogi- świątyni, której miałem teraz bronić i pilnować. To co mnie zaskoczyło i napełniło nieufnością było to, że obcy nakazali mi takie stanowisko nie wyjaśniając mi wielu ważnych rzeczy. Jako Strażnik miałem pełen dostęp do wiadomości o wszystkim co się tam znajdowało, nawet o korytarzach zapomnianych przez wszystkich oprócz sfinksów. Teraz nie powiedziano mi ani słowa, co stanowiło jej wnętrze, czym było serce tej wyspy ukryte za jej murami. Nie otrzymałem żadnych planów, map, wskazówek ani ksiąg. Mogłem swobodnie chodzić po jasnych korytarzach i wielkich salach, lecz niektóre z nich były zamknięte. Nie powierzono mi żadnych kluczy i nie chciano mnie tam wpuścić. Szczególnie jedna zdawała się mieć ogromne znaczenie. Na jej drzwiach wyryto dziwne znaki, nie znane nawet mnie. Nie wiem co sprawiało uczucie pewności, że tam ukrywa się cała tajemnica, ale czułem to. Wieki na stanowisku dały mi ten zmysł. Nalegałem na otworzenie starych wrót, lecz ludzie byli głusi i tylko się przede mną kryli. Nie mogłem tych drzwi wyważyć, przynajmniej na razie. Nie kiedy naukowcy obserwowali. Jednak prędzej czy później dowiem się. Muszę wiedzieć, aby zrozumieć przynależność owej tajemnicy do wyspy i mieć pewność, że moja praca służy jej, choć była moim więzieniem. 

Nagle moje uszy wychwyciły ciche dźwięki z ciemnego lasu rosnącego parędziesiąt metrów od mojej jaskini. Odwróciłem głowę w tamtą stronę i wspiąłem się na wzgórze chcąc mieć widok na istotę, która wyłowi się spośród drzew. Byłem pewien, że jest to kolejne życie przywiezione wbrew woli na tę wyspę. Stałem tam bez ruchu oczekując obcego. Rozluźniłem mięśnie skrzydeł pozwalając im się delikatnie poruszać na mocnym, chłodnym wietrze. Po chwili zza linii drzew wyłoniła się sylwetka jakiegoś zwierzęcia i istoty na nim siedzącej. Wbiłem w nieznajomych spojrzenie obserwując dokładnie ich ruchy. Nadal stałem jak wykuty w kamieniu czekając na ich kroki. Zauważyli mnie i przystanęli. Dzieliła nas spora odległość, mimo to wypowiedziałem jedno słowo:

-Witajcie.- Od tak dawna nie odezwałem się do nikogo. Widocznie usłyszeli, gdyż postąpili parę kroków do przodu. W mroku oświetlanym dwoma księżycami i ich świtą zauważyłem, że przed lasem stoi koń, a na nim siedzi wysoka kobieta. Teraz czekałem na to, co mają zamiar zrobić, dalej będąc w bezruchu.

<Coela?>

Od Coeli- c.d. Raphel'a

POPRZEDNIE OPOWIADANIE

Zamiast odpowiedzieć od razu na zadane mi pytanie, zaczęłam powoli rozglądać się po pomieszczeniu w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby mi się ewentualnie przydać do opracowywanego aktualnie przeze mnie wynalazku, który, w połączeniu z kilkoma innymi, mógłby mi prawdopodobnie otworzyć drogę do ucieczki z tego chol*** więzienia jakim z całą pewnością była ta Wyspa. W końcu mój wzrok spoczął na pewnym tajemniczym przedmiocie, przypominającym wielką śrubę przytwierdzoną do solidnego łańcucha i czegoś w rodzaju sztyletu. Teraz musiałam tylko poprosić stojącego przede mną chłopaka o podanie mi go i wymyślić odpowiedź na pytanie, które z pewnością musiało paść, gdybym tylko to zrobiła, a które dotyczyłoby tego, do czego zamierzam go użyć. W końcu nie mogłam mu na pewno powiedzieć prawdy, bo jeszcze wpadłby na genialny pomysł doniesienia na mnie badaczom. Co prawda mogłabym spróbować go wtedy unieszkodliwić, ale za nic nie chciałam mieć jego krwi na rękach, tym bardziej, że rozum podpowiadał mi, że nie mogę być pewna swego zwycięstwa. 

Z tych rozmyślań wyrwał mnie jego głos:

-Zdecydowałaś się już na coś?

-Właściwie tak.- odparłam z czarującym uśmieszkiem.- Poproszę tamto coś.- to mówiąc wskazałam mu palcem wskazującym wybraną rzecz.

-Mogę wiedzieć, do czego Ci jest potrzebny Ameden? 

-Och, po prostu chciałabym włączyć go do swojej kolekcji broni.- odparłam, udając obojętność.

-Rozumiem. Czy czymś jeszcze mogę Ci służyć?

-Właściwie to, skoro już tu jestem, chętnie nabyłabym nowe arkusze do szkicowania i kilka ołówków.- odrzekłam szybko, aby nie zdążył się dobrze zastanowić nad moją wcześniejszą odpowiedzią.

<Raphel?>

Od Arietes CD Jegen

POPRZEDNIE OPOWIADANIE

-Jasny gwint.- mruknęłam do siebie pod nosem rzucając okiem przez ramię na mój kołczan. Strzał pozostało niewiele, a stwór jakby nie zważał na zadane mu przez nas rany, dalej zaciekle atakował. Teraz wyglądał jeszcze okropniej niż poprzednio, prawie czarna krew wymieszana z obrzydliwie zieloną śliną, tłustym szlamem i skapującym błotem tworzyła niezbyt miłą oku mieszankę, a mnóstwo stworzonych mini-kosą ran i wystających z cielska stwora strzał nie pomagało w wyobrażeniu sobie naszego przeciwnika jako pięknego stworzenia.
Przeniosłam spojrzenie na Jegen, która walczyła jak huragan, który niszczy wszystko na swojej drodze. W tym przypadku owym wszystkim była bestia o żółtych oczach i odciętym języku, z którego ciekła nieco bardziej zielona niż ślina krew. Zadawała ciosy szybciej niż tchnienie zgrabnie uchylając się od ataków jej przeciwnika. Podziwiałam jej zdolność walki, rzadko kiedy zdarzało mi się ujrzeć istotę tak dobrze walczącą, w dodatku posługującą się taką bronią. Sięgnęłam po kolejny pocisk  i przyjrzałam się obrywającemu stworowi. Wyznaczyłam sobie kolejny cel dla mojej strzały, dość trudny, ale zawsze można spróbować- prawe oko zwierza, który jak na złość poruszał się coraz zacieklej i szybciej w miarę jak otrzymywał rany. Napięłam powoli łuk z założoną strzałą i dla odmiany długo wytyczałam w myślach bieg pocisku aż w końcu puściłam cięciwę. Grot wbił się bestii w okropne żółte oko, z którego zaczęła lecieć czarna ropa. Postrzelony zawył dziko odskakując w tył i zataczając się. Skrzywiłam się, bo ten jęk brzmiał jakby jakimś cudem dwadzieścia trąb elesteris połączyło się w jedno i w dodatku ryknęło mi prosto do ucha. Kuantos stojący parę metrów ode mnie gniewnie potrząsnął głową tuląc uszy, a Jegen również się ten dźwięk widocznie nie spodobał, ale wykorzystała okazję i podleciała do potwora tnąc go jakby od tego zależało jej życie. Bo w sumie zależało. Nagle dotarł do mnie jakiś elektroniczny odgłos.
-Zaaadannie. Zadaanniee. Zabić. Zabić, rozszarpać, posiekać, zawlec podziurawionych do moich panów. Zaadaniee. Niee mogggę, nnnie zdążżżęęę...-ten raniący mój wewnętrzny słuch głos przerwał swój monolog, gdy na stwora natarł Kuantos. Mocne poroże wytrzymało kontakt z twardą skórą, zostawiając na niej czerwonoczarne rysy. Przeciwnik machnął na niego wykrzywioną łapą, ale w jeleń w porę odskoczył. Harpia powoli kończyła dzieło, a ja skoczyłam jej w tym pomóc wyciągając swoje dwa lśniące noże. Kiedy znalazłam się obok wroga zaczęłam ciąć nimi jak najmocniej tworząc krwawe krechy. Jeleń podwoił atak również wyczuwając osłabienie przeciwnika utratą krwi, bólem od głębokich ran spowodowanych kosą Jegen i strzałą w oku. Stanął na tylnych nogach i wściekle zaczął kopać przegrywającego. Cięłam z wściekłością raz po raz uchylając się przed pazurami. Stwór widocznie był zdesperowany chociaż słabł, szaleństwo biło z jego ślepi. Przepraszam ślepia. W końcu bestia padła podnosząc w górę masę błota, które na nas opadło. Wydawało się, że już nie żyje, ale po chwili otworzyło oko rzucając wokół rozbiegane spojrzenie.
-Zaaddaaanie. Zadaanie nnie wykkonnananeee. Zabić, zniszczyććć wssszzystkooo, wszystkiccch dlaaa nnichhh. Mmoichh paaanów.- złapałam się za głowę, bo ból przeszedł przez nią razem z tymi niewypowiedzianymi słowami. Po skończeniu tej mowy potwór wbił pazury w ziemię i zamknął oko na zawsze. Odetchnęłam głęboko przecierając twarz i spojrzałam na moich towarzyszy. Mieli parę ran, całe szczęście niezbyt groźnych. Cali oblepieni byli błotem, zieloną śliną i szlamem, ale wydawali się zadowoleni z zakończenia sprawy. Ja zresztą też. Chociaż te słowa... Bez wątpienia pochodziły z głowy leżącego bez życia stworzenia. Lecz co się za nimi kryło? Szczerze, miałam mało pomysłów.

<Jegen? Dodałam trochę pikantności, nasz potworek najwyraźniej był sługusem pewnych istot czy też ludzi...Zależy od Ciebie kogo dokładnie C;>

Od Raphel'a

Jak zwykle spędzałem mój czas w swoim salonie. Nie miałem tutaj zbyt wielu gości, jak to zwykłem nazywać osoby odwiedzające to miejsce. Ba, czasem te osoby poprosiły o jakąś fryzurę albo co innego, jednak rzadko.Cicho westchnąłem czyszcząc blat stolika, który był w poczekalni, na jego środku stał wazon z moimi ulubionymi kwiatami. Wyciągnąłem z niego różę, która powoli zaczęła więdnąć z zamiarem jej wyrzucenia. Przelotnie spojrzałem na zegar wiszący nad drzwiami do dalszych pomieszczeń, na moje nieszczęście muszę tutaj siedzieć jeszcze parę godzin zanim będę mógł nacieszyć się tym wspaniałym dniem, który i tak powoli się kończy.
- Nienawidzę swojego życia. - warknąłem do siebie. Mój wzrok utkwiłem w ścianie, pogrążając się w rozmyśleniach. Coraz bardziej tęskniłem za Uriahem, tym bardziej że ostatnio są problemy z kontaktem między nami. Cicho westchnąłem obracając w palcach wcześniej wyciągnięty z wazonu kwiat. Ze swoimi rozmyśleniami postanowiłem udać się na zaplecze, gdzie był kosz i mała lodówka z moim jedzeniem. Zwiędłą różę wyrzuciłem do tego pierwszego, natomiast sam podszedłem do drugiego przedmiotu, który został wymieniony. Otworzyłem drzwiczki od lodówki i wyciągnąłem kubek, tak jak dają do szejków, jednak wypełniony po brzegi czerwoną substancją. Kiedy tylko zacząłem siorbać moje jedzonko przez słomkę, usłyszałem jak ktoś wchodzi do środka. Nie przejmując się tym co właśnie trzymam przy ustach, a dokładniej tym co piję ruszyłem do pokoju robiącego za poczekalnie.
- Dzień dobry, czym mogę służyć? - zapytałem uprzednio oblizując delikatnie kły, aby nie świecić krwią na nich przed gościem. Przede mną stała dziewczyna, jak zwykle wyższa ode mnie. No ale co mam rzecz, kurdupel ze mnie. Uśmiechnąłem się do niej miło, chociaż i tak był to udawany uśmiech, jak praktycznie wszystko co robię względem innych.

< Coela? Co cię tutaj sprowadza?>

Od Jegen CD Arietes

 POPRZEDNIE OPOWIADANIE

A cóż to było za licho?! Nigdy czegoś takiego w swoim długim życiu nie widziałam. O mało się nie wydarłam ze zdumienia, gdy stwór nagle ukazał nam się w pełnej krasie, ale ostatecznie tylko zacisnęłam usta w wąską kreskę i jakby strzepnęłam dłońmi, w których błyskawicznie pojawiły się dwa koso-podobne ostrza. Widząc kątem oka, że Arietes naciąga łuk ze stuprocentowym opanowaniem, mocno odchyliłam się do tyłu, jedną stopą uzbrojoną w zabójcze szpony zatrzymując stwora w powietrzu. Sekundę później w ruch poszły ostrza. Potwór chyba zauważył, że w taki sposób nic nie zdziała, kiedy w tej samej chwili oberwał także celnie umieszczonymi w jego piersi strzałami o białych piórach na końcu. Zerknęłam na Arietes i mimowolnie uśmiechnęłam się krzywo, choć ledwo widocznie. Choć pani centaur na pierwszy rzut oka wyglądała delikatnie i uroczo, najwyraźniej potrafiła doskonale o siebie zadbać. Ogłuszający ryk rannego stwora nakazał mi natychmiast spojrzeć w jego kierunku. W tej chwili to potworne, pokryte śluzem coś siłowało się z jelenim towarzyszem Arietes. Szybko skoczyłam w ich kierunki, mocnymi niczym stal szponami wbijając się w bok stwora. Tuż obok mnie śmignęła strzała, o włos tylko mijając moje udo. Nie znałam dobrze Arietes, podświadomie jednak czułam, że akurat w przypadku strzelania z łuku mogę być całkowicie spokojna co do jej celności i zamierzeń. Zatem nie przejmując się świstaniem śmiercionośnej w jej rękach broni, sama zaciekle atakowałam. Chyba jednak zbyt zaciekle, gdyż nagle poczułam silne uderzenie w klatkę piersiową i chwilę później leżałam już w błocie, nie mogąc nabrać oddechu. Z trudem podniosłam się na łokciach. Kuantos wycofywał się powoli, potrząsając porożem ostrzegawczo, Arietes była poza moim zasięgiem. Stękając cicho pod nosem, jednym ruchem umięśnionych ptasich nóg przywróciłam swoje ciało do pionu i na próbę machnęłam skrzydłami. Chyba nie były uszkodzone, jedynie parę lotek było wymiętych i pokrytych paskudnym, zielonym śluzem z pyska dziwnej istoty, z którą w tej chwili zaciekle biła się centaur. Przez chwilę patrzyłam na nią z podziwem, jak wymierza zębatej paszczy razy swoimi kopytami, jak sprawnie blokuje jej ataki swoim rzeźbionym łukiem. Co chwilę w ciele stwora pojawiała się kolejna rana z wbitą strzałą, tak że zaczął on przypominać jeża, jednak zdawał się tego zupełnie nie zauważać, będąc w jakimś szale bitewnym, który nakazywał mu gryźć, drapać i rozrywać wszystko, co stanęło mu na drodze. A w tej chwili na tej drodze znajdowaliśmy się my. Widząc, że mimo znakomitej taktyki Arietes zaczyna powoli opadać z sił, ruszyłam biegiem, aby następnie rzucić oba ostrza krótko po sobie, prosto w rozwartą paszczę stwora. Jeden nóż odbił się tylko od wyszczerbionego kła, nie wyrządzając żadnych szkód, ale drugi trafił tam, gdzie miał - odciął potworowi obrzydliwy jęzor tak szybko, że on sam nawet nie zorientował się w pierwszej chwili, co się stało. Kiedy już to jednak do niego dotarło, zawył tak, że moje wyczulone uszy aż zareagowały na to bólem. Później rzucił się na mnie i Arietes z jeszcze większą zaciekłością. Choć nie miał już dwóch z czterech ogonów, jego grzbiet oraz pierś udekorowane były białymi piórkami na końcach strzał, całych niemalże umorusanych w jego krwi oraz szlamie, a jego paskudny język wił się gdzieś w błocie, odłączony od ciała, stwora zdawał się napędzać do ciągłej walki jakiś niepohamowany, skryty głęboko gniew.

<Arietes? Wykończymy go czy...?>

Od Jegen CD Akihiro

 POPRZEDNIE OPOWIADANIE

Czysta bezczelność. Jak on mógł tak po prostu odwrócić się i sobie pójść. Niewychowany dzieciak. Przez chwilę warczałam coś w tym tonie, dopóki nie doszło do mnie, że przecież mógł to słyszeć. Niedoczekanie jego, żebym dała mu jakąkolwiek satysfakcję. No, ale tyle przynajmniej zdziałałam, że się ten troth przedstawił. Pokręciłam głową, odprowadzając chłopaka wkurzonym spojrzeniem. Jeśli myślał, że będę za nim biec jak dziecko zagubione we mgle, to się przeliczył. Majestatycznie rozłożyłam skrzydła, unosząc głowę dumnie do góry i już miałam odlecieć, kiedy spostrzegłam, że oczywiście Ier musiał pokrzyżować moje plany. Gdzieś go wcięło, a ja oczywiście nie zauważyłam gdzie. Mruknęłam coś w rodzaju "Dajcież mi litość..." i sztywnym krokiem, będąc już na granicy realnego wkurzenia, ruszyłam pieszo przed siebie. Wolałam przed samą sobą nie przyznawać, że podążam śladem "dziedzica starego szlachetnego rodu wampirów", szczególnie iż i tak nic mi ten tytuł nie mówił i, szczerze mówiąc, gość mógł być nawet i samym królem, ale ja miałam to gdzieś. Nie będzie mi tu przecież jakiś niewychowany gnojek rozkazywał, wyglądało na to, że byłam od niego starsza. Przybrawszy więc nieszczęśliwą minę kogoś, kto naprawdę, naprawdę, naprawdę nie lubi prosić o pomoc, zatrzymałam się w bezpiecznej odległości od wampira, zakładając ręce na piersi. Moje brwi powędrowały ku górze. Chłopak także przystanął, ale nie odwrócił się, jedynie lekko przechylił głowę. Pewna byłam, że na jego twarzy gościł bezczelny uśmieszek. Prychnęłam ledwo słyszalnie.
- Czyżby się dziecko zgubiło?
Puściłam tę odzywkę mimo uszu, w końcu po co się denerwować... jak już cię ogarniała zimna wściekłość. Odetchnęłam głęboko. Policzyłam do pięciu, gdyż na więcej zabrakło mi cierpliwości.
- Nie ciesz się tak, qu bihho, chcę od ciebie jedynie pewnej informacji. - burknęłam, a wtedy spojrzał na mnie, chyba zaciekawiony. Odczekałam chwilę, ale zawadiacki uśmiech się nie pojawił na jego twarzy i tylko dlatego postanowiłam dać mu szansę.
- Taaaak? - zaczął, ale nie zwracając na niego uwagi, kontynuowałam.
- Widziałam, że jakimiś sposobami potrafiłeś zrozumieć mojego... towarzysza. Chciałabym wiedzieć, jak. - zimny wzrok czerwonych oczu wbiłam prosto w niego, oczekując odpowiedzi na miarę dwóch inteligentnych istot, które spotkały się przypadkiem i być może nie miały niecnych zamiarów. Niech tylko powie mi, co wie i dam mu spokój. Będzie mógł sobie dziedzicować kiedy będzie chciał, byle z dala ode mnie. Irytował mnie.

<Akihiro? Co powiesz na deal - ty nauczysz Jegen czego tam chce, a potem może... porobimy coś szalonego? xD>

Od Arietes CD Jegen

 POPRZEDNIE OPOWIADANIE

Skinęłam w odpowiedzi głową i sięgnęłam najciszej jak się dało ręką do torby z której wyciągnęłam długi, ozdobiony literami z języka Dawnych pochodzących z Wielkiego Lasu łuk i kołczan pełen strzał o białych piórach. Kuantos rzucił mi wymowne spojrzenie.
-Ciekawe co za licho tam siedzi.
-Zaraz się przekonamy.- odparłam kierując moje niewypowiedziane na głos słowa w myśli jelenia. Cała nasza trójka (ptak Jegen odleciał, najwyraźniej zostawiając nam całą robotę) stała jak w kamieniu wykuta bez najlżejszego ruchu naszych ciał i nasłuchiwała czy dźwięk się nie powtórzy. Coś się tam czaiło i byłam tego pewna, zresztą tak jak wszyscy. Przestawiłam się na jelenie zmysły i nadal nasłuchiwałam razem ze wszystkimi, lecz tajemniczy odgłos nie powtórzył się. Nie śmieliśmy jednak używać naszych strun głosowych, gdyż to, że to "coś" umilkło, nie musiało znaczyć, że zniknęło. Towarzysząca mi i mojemu towarzyszowi harpia trzymająca swoją kosę machnęła ręką w stronę wyjścia, a ja kiwnęłam głową zgadzając się z nią. Jak najciszej wycofaliśmy się w jasność na dworze i spojrzeliśmy po sobie czekając. Wbijaliśmy wzrok w ciemności napinając mięśnie. Nagle w mroku rozbłysły dwa żółte, małe światełka, a z wnętrza jaskini dobiegł ochrypły warkot i po niecałej sekundzie z czerni wypadł stwór z rozcapierzonymi pazurami, zieloną jak pleśń śliną kapiącą z pyska i wściekłymi oczami przypominające reflektory. Wszyscy się uchyliliśmy, a zwierzę przeleciało nad naszymi głowami lądując na grzbiecie i wzbijając w górę błoto, które opadło na jego chropowate cielsko. Bestia była wielka i okropnie umięśniona. Wyglądało to tak jakby mięśnie zaraz miały rozerwać wstrętnie czarną, pokrytą śluzem takiego koloru jak ślina skórę. Pysk zwierza pokryty czarnym szlamem i poorany okrutnie wyglądał okropnie, same zębiska przyprawiały o ból głowy. Zielony, długi język bezwładnie przewalał się między poszczerbionymi kłami. Łapy krzywe z pazurami wbijającymi się  w ziemię. Ogonów owo coś miało cztery; wszystkie pokryte śluzem i szlamem, a również czymś na kształt zaschniętej krwi w kolorze bordowo-czarnym. Coś na kształt skrzydeł wyrastało z ubogaconego kolcami grzbietu, lecz były one postrzępione i niezwykle krótkie, a na ich końcach poruszały się ostre szpony złowrogo się o siebie ocierając i wydając przy tym okropny zgrzyt. Stwór pokryty był łuską miejscami powykręcaną i odstającą, ale sprawiającą wrażenie wytrzymałej i grubej. Bestia powstała z ziemi, po jego pysku, grzbiecie i nogach spływało strumieniami błoto. Ogony bezwładnie leżały w nim zatopione. Wpatrywała się w naszą trójkę nienawistnie sycząc i mlaszcząc jęzorem, co powodowało rozprzestrzenianie się jej zielonej śliny. Ciekawe od jak dawna stwór tu mieszka. Od jak dawna tu jest? Ile niewinnych istot pożarł? Jego ryk sprawił, że ziemia pod naszymi nogami się zatrzęsła. Jegen potrząsnęła kosą, jeleń nastawił poroże, a ja lekko naciągnęłam łuk z założoną strzałą. Potwór opadł nisko na łapy i zaczął się do nas zbliżać prawie sunąc brzuchem po błocie. Na chwilę przystanął przyglądając się nam z nienawiścią po czym skoczył.

<Jegen?>

Od Akihiro- c.d. Jegen

POPRZEDNIE OPOWIADANIE

-Zbyt poufne?- zdziwiony spojrzałem na nią – Tam skąd pochodzę moje imię zna każdy. – uniosłem głowę udając wywyższenie. Jegen przewróciła oczami. – No dobrze oświecę cię, biedne niemądre dziecko.- uśmiechnąłem się zawadiacko.- Na imię mi Akihiro.- ukłoniłem się, tym razem bez krzty kpiny.- Jestem dziedzicem starego szlachetnego rodu wampirów, osiadłego na planecie zwanej Ziemią. Wyprzedzając twoje kolejne pytania.- wyprostowałem się i spojrzałem na nią. Zastanawiała się nad czymś. – A ty, jak mniemam, jesteś przedstawicielką rasy pozaziemskiej, znaczy harpią.- dodałem z odrobina zaciekawienia. Miałem wrażenie, że na chwilę odpłynęła myślami gdzieś indziej. Z tego stanu nie był zdolny jej wyrwać nawet sokół. Zaczepiał ją wytrwale jednakże nie odnosiło to żadnego skutku. Tak jak szybko odpłynęła, tak szybko wróciła z powrotem.
-Nie odpowiedziałeś na drugie pytanie.- stwierdziła ignorując zajście.
-A tak..- rozejrzałem się dookoła. – Szczerze powiedziawszy, wygląda mi to na Krainę Wiecznego Rozkwitu, ale mogę się mylić.- Jegen spojrzała na mnie pytająco. Widocznie nie miała pojęcia że takie coś w ogóle jest.
-To jak wrócić do mieszkania? – zapytała. Czy ona się nigdy nie uśmiecha?
-Zależy co przez to rozumiesz… ale wybrzeże jest na północ.- stwierdziłem po czym zrobiłem krok do przodu. Jak się okazało cały czas stałem w cieniu. Odwróciłem się w stronę słońca, które właśnie zachodziło. Promienie delikatnie ogrzewały moją skórę powodując mrowienie.
-Okłamałeś mnie. – powiedziała. Odwróciłem się szybko i spojrzałem na nią pytająco.- Nie jesteś wampirem.
-Skoro tak uważasz. – powiedziałem, po czym poszedłem przed siebie.

<Jegen? Trochę wena podupadła.>

Od Coeli ,,Przybycie na Wyspę"

Otaczająca mnie ze wszystkich stron niezgłębiona ciemność i poczucie bliżej  nieokreślonej pustki powoli zaczyna ode mnie odstępować. Powracam do rzeczywistości, a mój wyczulony dzięki licznym szpiegowskim ćwiczeniom, słuch zaczyna wyłapywać wszelkie dźwięki dochodzące z otoczenia. Najbliższym z nich wydaje się odgłos jakiegoś koniowatego stworzenia. Z trudem unoszę powieki i próbuję się podnieść, aby lepiej się mu przyjrzeć. Za pierwszym razem mi się to nie udaje z powodu nagłego bólu w prawym ramieniu, na którym się opieram. Za drugim razem postanawiam, więc wybrać do tego celu drugie i tym razem staję chwiejnie na nogi. Niestety, ku mojemu zaskoczeniu, okazują się one zbyt słabe, aby móc mnie swobodnie utrzymać. Podświadomie łapię się tego, co jest najbliżej, aby nie upaść. Zbyt boję się, że, jeśli to zrobię, to nie starczy mi sił, aby ponownie wstać. Pod palcami natychmiast wyczuwam jakby grzywę, a kiedy wreszcie udaje mi się skupić uwagę na istocie stojącej przede mną, okazuje się nią być, przyglądający mi się z troską, śnieżnobiały ogier. Pod wpływem tego spojrzenia czuję się coraz silniejsza, a już po chwili puszczam jego włosy i stoję pewnie o własnych siłach.
-I co się gapisz?!- rzucam, udając gniew w celu ukrycia targającego mną rozgoryczenia i związanej z nim słabości.
-Myślałem, że potrzebna Ci pomoc.- słyszę w odpowiedzi.
-A niby w jaki sposób chciałbyś mi jej udzielić?-odpieram sarkastycznie ze skrzyżowanymi na piersi ramionami.
-Po pierwsze mógłby Ci powiedzieć, gdzie jesteś.- mówi wciąż spokojnie.
-W takim razie słucham.
-Na wyspie zwanej Wyspą Magicznej Łuny, należącej do Japonii.
-A czy ona...znajduje się w Galaktyce Quanarii?- pytam, czując się trochę jak idiotka, nie znająca się na geografii.
-Pierwszy raz słyszę o takiej krainie... Aktualnie jednak przebywasz na planecie zwanej Ziemią.
-No ładnie...- wzdycham ciężko.
-Na pocieszenie dodam, że nie jesteś tu jedyną magiczną istotą z innego Wszechświata.
-Serio?!
-Owszem.
-A mógłbyś mnie do którejś z nich zabrać?
-Jasne.- to mówiąc, zniża się na tyle, bym mogła go łatwo dosiąść.


<Ktoś? Ktokolwiek?!>

Od Jegen CD Arietes

 POPRZEDNIE OPOWIADANIE

Panująca wokół cisza, przerywana tylko cichym stukaniem kropel deszczu o skałę, zaczynała mi już działać na nerwy. O ile pani centaur zrobiła na mnie dobre pierwsze wrażenie swoim wyglądem, o tyle jej zachowanie dawało mi jasno do zrozumienia, że nie jestem mile widziana. Oczywiście mógł to być tylko mój wymysł - i pewnie był - ale jako istota zawsze przekonana o swej nieomylności przecież nie mogłabym tego przyznać. W efekcie zignorowałam to dziwne przeczucie i przyłożyłam połączoną ze skrzydłem dłoń na moim brzuchu, krzywiąc się lekko. Coś w środku zaczynało mnie boleć, potęgując tylko moją rosnącą z każdą chwilą frustrację. Nikt się oczywiście nie odzywał, tylko Ier wygładzał swoje pióra, a jeleń stojący naprzeciwko potrząsał imponującym porożem. Prychnęłam cicho pod nosem, na co centaur podniosła wzrok.
- Słucham?
- Nic nie mówiłam. - uniosłam dumnie głowę, prostując się, ale szybko tego pożałowałam, gdyż uderzyłam głową o sufit. Aż mnie zamroczyło. Warknęłam sama na siebie. Arietes zdawała się nie do końca rozumieć, co się ze mną dzieje - lub po prostu jej to nie obchodziło. Wzruszyła tylko ramionami. Wściekłość na nawet nic konkretnego zaczynała ogarniać mnie coraz bardziej...
Nagle usłyszałam coś w głębi jaskini. I najwyraźniej nie tylko ja, gdyż cała nasza czwórka nagle zastygła w bezruchu, strzygąc tylko uszami i spojrzeniami przewiercając ciemność. Z drugiej strony,  od wejścia, docierał do nas słaby szum deszczu, jednak mogłabym przysiąc, że to coś, co przed chwilą usłyszeliśmy wszyscy z głębi groty brzmiało jak... Warkot? Lub chrapliwy oddech? Zerknęłam na Arietes, ale i ona wydawała się być zaniepokojona, również i jej towarzysz powstał, przysuwając się bliżej niej. Na Iera nie patrzyłam, gdyż wiedziałam, że strach u niego zwyciężyłby z ciekawością. Nie wiedząc z czym mamy do czynienia mieliśmy marne szanse na wygraną, o ile oczywiście w zakamarkach jaskini coś się czai. Nie mówiąc już o tym, czy to coś, cokolwiek by to nie było, ma jakieś niecne zamiary. Ja oczywiście nastawiałam się od razu na walkę, zatem prawe skrzydło położyłam natychmiast na rękojeści mojej mini-kosy, a w ciemność wysłałam falę drgań. Wkrótce powróciły, odbite od ścian, przynosząc ze sobą obraz czegoś kryjącego się w mroku. Czegoś... sporego. Czegoś, czego sylwetka nie ukazana mi została zbyt wyraźnie, a co ewidentnie czaiło się, aby zaatakować nas lub ukryć się przed nami. Przełknęłam głośno, gdyż nagle zabrakło mi śliny. Nie bałam się, przecież wiadomo, że nie, ale... Nie lubiłam ciasnych pomieszczeń. A już w szczególności nie przepadałam na jaskiniami pełnymi nieznanych mi kreatur rządnych mojej krwi. Albo czegoś w tym stylu. Zamiast jednak coś zrobić, cokolwiek, wszyscy stanęliśmy nieruchomo. Reszta wciąż nasłuchiwała, czy aby dźwięk się nie powtórzy, a gdy rozejrzałam się ukradkiem stało się dla mnie jasne, iż Ier, ten tchórz, postanowił zostawić mi wolną rękę. Wolał już moknąć na zewnątrz niż czekać w jaskini na nieznane. Przewróciłam szkarłatnymi oczami. Machnęłam skrzydłem, aby skupić na sobie uwagę Arietes. Gdy na mnie spojrzała, uniosłam palec do ust, nakazując jej być cicho. Kto wie, co za licho siedziało w jaskini razem z nami.

<Arietes? Liche, bo liche, ale jest.>

Od Arietes CD Jegen

 POPRZEDNIE OPOWIADANIE

W progach goszczącej mnie jaskini ukazała się wysoka harpia. Wydawała się zmęczona, a jej zmoczone pióra przykleiły się do ciała. Jej czerwona tunika była podarta, a po jej ciele spływały krople deszczu. Kuantos uważnie ją obserwował, nie podnosząc głowy, nadal celując w przybyłą swoim porożem. Ta wyprostowała się i wpatrzyła w jego oczy. Jeleń chwilę mierzył się z nią wzrokiem i postąpił parę kroków w tył aby mnie przepuścić. Wystąpiłam z cienia cicho stukając racicami o ziemię, a nieznajoma właśnie wtedy mnie zauważyła. Obrzuciła mnie zainteresowanym spojrzeniem od nóg po głowę, a ja zrobiłam to samo. Zastanawiało mnie to, co się stało przed wylądowaniem, gdyż wyglądało na to, że obca była zmęczona. Kiedy nadal nie spuszczała ze mnie wzroku uniosłam brwi i wyszłam z jaskini na odległość paru kroków. Moje nagie ramiona od razu zostały wydane na pastwę zimnego deszczu, więc skrzywiłam się i cofnęłam w suche progi mojego schronienia.

Jak już mówiłam, deszcz na mojej planecie był zjawiskiem niezwykle rzadkim, przez co nie miałam okazji dostosować się do takich warunków i było mi po prostu zimno. Już dawno podjęłam postanowienie o uszyciu sobie jakiejś tuniki, czy płaszcza, lecz dotąd nie znalazłam żadnego przydatnego materiału co, szczerze mówiąc, mnie irytowało. Wyspa znów straciła w moich oczach. Jeśli chcą abyśmy tu żyli, to mogliby chociaż zapewnić przydatne materiały. Pewnie słaby powód na wściekanie się na obcych naukowców, ale miałam dosyć zamknięcia i całej tej sytuacji.

Przestąpiłam z nogi na nogę i wychyliłam głowę za świeże powietrze.

-Będziesz tak stać czy się schowasz?- spytałam harpię, kiedy nadal stała w miejscu i się we mnie wpatrywała. Skinęła szybko głową i wycofałam się chcąc dać jej więcej miejsca. 

-Kim jesteś?- spytała z lekkim uśmiechem na twarzy, gdy stanęła w środku, a wokół niej na ziemi zaczęła tworzyć się mała kałuża. Popatrzyłam na nią chwilę w milczeniu zastanawiając się czy odpowiedzieć. W końcu stwierdziłam, że wypowiedzenie imienia to nie koniec świata. Podniosłam dłoń do piersi i ukłoniłam się lekko.

-Na imię mi Arietes.- rzekłam prostując się i odrzucając lecące mi do oczy włosy.- Mogę wiedzieć jak brzmi twoje?- spytałam. Kiwnęła powoli głową.

-Jegen.- zapadła cisza. Spojrzałam przez ramię na Kuantosa, który przez cały czas wpatrywał się w nowo poznaną istotę z nieufnością i wystawiał w jej stronę poroże. Wyciągnęłam w jego stronę rękę i rzuciłam.

-Spokojnie Kuantosie.- przerzucił na mnie wzrok i prychnął.

-Na pewno?

-Tak.- odparłam, a jeleń powoli uniósł głowę, ale nadal wyczuwałam w nim ostrożność. Wyprostował się i machnął ogonem. Harpia patrzyła na to w milczeniu, do czasu kiedy spytała:

-To twój towarzysz?- skinęłam głową w odpowiedzi i przypomniałam sobie właśnie w tej chwili, że ciągle trzymam mój flet.

-Masz swojego?- odwdzięczyłam się pytaniem skupiając się na pakowaniu mojego drogiego instrumentu do torby. Kątem oka zobaczyłam jak Jegen obserwuje moje ruchy. 

-Tak, jest na dworze.- zapadła cisza podczas której skończyłam owijanie fletu w bogato wyszywane chusty wyszywane niegdyś przez moją matkę i włożyłam go do skórzanej torby.

-Niech tu przyleci, nie będzie moknąć.- zawsze miałam współczucie do zwierząt i nie tylko mimo tego, że byłam zwykle dosyć oschła. Jegen skrzywiła się lekko, lecz na chwilę przymknęła oczy, a po niedługim czasie do jaskini wleciał raróg witając nas swoim krzykiem. Wylądował tuż obok swojej właścicielki. Rozmowa się urwała, najwyraźniej ani ja, ani moja towarzyszka nie wiedziałyśmy jak ją dalej pociągnąć. Nasi towarzysze milczeli również. Wzruszyłam ramionami i powoli położyłam się na ziemi. Czułam, że harpia i jej raróg nie są wrogo do mnie nastawieni oraz, że spokojnie mogę zwolnić moje nogi z niesienia mojego ciężaru.

<Jegen?>

Od Jegen CD Arietes

 POPRZEDNIE OPOWIADANIE

Rozkoszując się chłodnym wiatrem oraz drobnym deszczem przemykającym wśród piór, szybowałam nad wyspą. W takich chwilach mogłam się zrelaksować i wyrzucić z głowy wszystkie dręczące mnie myśli. Gdzieś pode mną leciał Ier, końcami skrzydeł muskając czubki najwyższych drzew. Wypatrywał zwierzyny, na którą moglibyśmy zapolować, gdyż uparcie chciał spędzać ze mną czas, a wiedział, że tylko poprzez zabranie mnie w teren zdoła mnie przekonać. Jeszcze niczego nie znalazł, ale i tak łapałam się na tym, że podoba mi się ten pomysł coraz bardziej. Polowania uwielbiałam nader wszystko, wtedy oboje z rarogiem byliśmy skupieni tylko na wyznaczonym celu i nie było miejsca na spory i przekomarzanie.
Z zamyślenia wyrwał mnie głośny, ostrzegawczy pisk ptaka, dochodzący gdzieś z dołu. Zerknęłam tam, a łagodny wyraz mojej twarzy zastąpiony został grymasem zdziwienia. Szybko coś wypatrzył, skubany. Teraz sokół zbliżył się do mnie, patrząc na mnie bystro jednym okiem. Wyraźnie się z czegoś cieszył. Przewróciłam tylko oczami i kiwnęłam głową, godząc się na rozpoczęcie polowania. Sokół wydał z siebie radosny skrzek i zanurkował nagle, spadając jak kamień między drzewa. Pomknęłam za nim. Spadaliśmy tak dobrych kilka chwil, a wtedy moim oczom ukazał się uciekający po śniegu, przerażony królik. Wysyłając w stronę Iera falę drgań nakierowałam go od odpowiedniej strony, aby mieć pewność, że zdobycz nam się nie wymknie. Mknęliśmy razem skrzydło w skrzydło tuż nad ziemią, on nieco wyżej, a puszysty króliczy ogon przybliżał się coraz bardziej i bardziej. Wyciągnęłam już szpony do przodu, niemalże czując dotyk miękkiego futra, gdy nagle Ier obok mnie zatrzepotał skrzydłami, hamując gwałtownie i zaskrzeczał, ostrzegając mnie przed czymś. Zirytowana, że straszy zwierzynę, która skorzystała z mojej chwilowej nieuwagi i wymknęła mi się, zerknęłam na niego, co okazało się być hav złym pomysłem. Spojrzawszy ponownie przed siebie zdążyłam tylko szeroko otworzyć oczy ze zdumienia i machnąć potężnymi skrzydłami, dzięki czemu tylko cudem udało mi się nie wbić z całą prędkością prosto w skalną ścianę jakiejś jakini. Manewrując skrzydłami jak opętana, wylądowałam obok groty, ze zmęczenia nie mogąc złapać oddechu. Ier gdzieś zniknął, tak samo królik, który najwyraźniej widząc jaskinię odbił w bok i zniknął nam z oczu. Świetnie. Sarknęłam coś pod nosem, poprawiając przekrzywioną czaszkę na mojej głowie i rozczochranych przez wiatr i deszcz włosach. Moja czerwona tunika była w opłakanym stanie - brudna, wymięta i lekko udarta z jednej strony. Związałam dwa skrawki materiału świadoma, że najpewniej niewielka część mojego ubrania pozostała na jakiejś gałęzi, gdy rozpaczliwie starałam się nie rozbić. Otrzepałam skrzydłem togę, a gdy nic to nie dało, rozejrzałam się. Moim oczom ukazał się rogaty łeb potężnego jeleniowatego, który patrzył na mnie niezbyt przychylnie, wyglądając z jaskini. Chyba zakłóciłam mu spokój. Wyprostowałam się, przybierając poważną minę, ale w gruncie rzeczy jeśli rozzłościłam zwierza, mogłam zostać stratowana w każdej chwili. Tym bardziej cieszyłam się, że Ier zniknął, choć czułam jego szybkie drgania gdzieś w górze, na drzewach. Nie lubiłam go ani trochę, ale przecież nie życzyłam mu śmierci.
Jeleń nic mi jednak nie zrobił, cofnął się tylko, aby przepuścić kogoś lub coś, co znajdowało się w jaskini razem z nim. Wciąż nie spuszczał ze mnie wzroku, więc i ja patrzyłam mu prosto w oczy. Wtem ukazało mi się chyba najpiękniejsze stworzenie, jakie kiedykolwiek widziałam, a widziałam ich wiele. Choć dziewczyna w połowie była parzystokopytnym i nie miała aż tylu nóg, co moja matka, niewątpliwie była centaurem. I to takim prawdziwym, nie nazwanym tak przez zwykłego czytelnika bajek z innego świata. Oniemiała patrzyłam na nią, dopóki nie uniosła brwi, zauważając mnie u progu jaskini w wymiętym ubraniu i rozczochranymi włosami. Deszcz stukał o moją czaszkę, woda spływała po mnie strugami, przez co przypominałam nieco zmokłą kurę. Dwumetrową zmokłą kurę. Centaur nie wydawała się być szczęśliwa z powodu zimnych kropel deszczu, jakie dotknęły jej ramienia, zanim ponownie nie skryła się w jaskini. Wysunęła stamtąd tylko głowę.
- Będziesz tak stać czy się schowasz?
Zamknęłam usta z trzaskiem i kiwnięciem głowy zgodziłam się. Nie mogłam się na nią napatrzeć. Nie chciałam być jednak niegrzeczna, więc w końcu oderwałam od niej wzrok i rozejrzałam się po jaskini.
- Kim jesteś? - nie zdołałam się w końcu powstrzymać i wypaliłam do niej z lekkim uśmiechem błąkającym się po twarzy. To chyba pierwszy raz, gdy się uśmiechnęłam. No, to dopiero zaszczytu dostąpiła. Intrygowała mnie, więc postanowiłam przeczekać ulewę w środku. Bez jedzenia mogłam jeszcze chwilę przeżyć, choć już czułam wewnątrz takie dziwne uczucie pustki i czegoś jeszcze, co ludzie na innych planetach nazywali głodem. Heh, jeszcze się nie przyzwyczaiłam. Otrząsnęłam się z zamyślenia i czekałam na odpowiedź.

<Arietes?>